O szczęściu, które daje nam dziecko, mówić trudno, bo składa się z małych momentów nie mających żadnego znaczenia dla postronnych, za to jakże wielkie dla rodziców. Gdy dziecko pierwszy raz się uśmiechnie, gdy powie "mama", "tata", weźmie ufnie za rękę, czy już później, gdy choć sprawi smutek, przytuli się i przeprosi, gdy zadzwoni nie z obowiązku, a ze szczerej tęsknoty. Niektórzy ludzie twierdzą jednak, że dzieci to tylko problemy i wyrzeczenia. Ale tak, jak można wejść na górę i poczuć tylko ciężar plecaka i obtarte nogi, tak i w trudach wychowania dziecka można przeoczyć szczęście z jego obecności. To one przysłaniają dziecko, tak, jak temu, komu zmęczenie przysłania piękno widoków ze szczytu. Bardzo łatwo jest nie zauważyć, jakim darem są dzieci, nie mając dla nich czasu, żeby z nim być, żeby dać się pokochać. A to jest główną sprawę w hierarchii wartości. Jest jeszcze inna, równie ważna rzecz: poczucie odpowiedzialności. To rodzice dali początek nowemu życiu, lecz stało się to z woli Boga. Chodzi więc nie tylko o odpowiedzialność rodzicielską za ich prawidłowy rozwój cielesny, o zapewnienie odpowiednich warunków materialnych, ale też o odpowiedzialność za dusze dziecięce. Współuczestnicząc w tym świecie jako chrześcijanie, w pierwszym rzędzie uwidaczniajmy to w swoim domu, a nasze dziecko nie będzie skazane na późniejsze błądzenie w ciemności, na daremne szukanie sensu życia. Wołanie Jezusa: "Pozwólcie dziatkom przychodzić do Mnie" wskazuje na duchowe potrzeby już u nich. W tym względzie zadania stoją nie tylko przed rodzicami, ale przed każdym, kogo Bóg uwrażliwił na dzieci. Wszystkie dzieci czekają, aby pokazać im Bożą miłość.

"Dzieci niekoniecznie odziedziczą talenty rodziców, ale z pewnością przesiąkną ich wartościami."
/H.W. Robinson/


za: www.ziarenka.net